واژه غیبت معمولا در عرف عام مردم در برابر حضور بکار میره و وقتی که می گویند کسی غایبه در عرف یعنی حاضر نیست طبق این فهم نتایج متفاوتی از کلمه غیبت گرفته میشه . بعضی غایب بودن امام رو عدم حضور تلقی میکنن ، بعضی تحیر و سرگردانی بشر گرفتن و گروهی اون رو اساساً برابر با عدم امکان فهم صحیح دین میدانند که برای دسترسی به این فهم چاره ای جز انتظار نیست و عده ای غیبت رو  مانع کسب اجر و مجاهده در رکاب امام علیه السلام دانسته اند . اما با نگاه کردن به تاریخ میبینیم که در زمان ائمه (علیهم السلام) دیگر با اینکه غیبتی نبوده اما بسیاری از موارد بالا اتفاق افتاده . گروهی در شناخت امام علی دچار تحیر و سرگردانی شدند و نتوانستند او را درست بشناسند و در جنگ جمل مقابل حضرت ایستاند و یا در صورت فهم نادرست از دین امام حسین (ع) رو در کربلا تنها گذاشتند . زمان امام سجاد (ع) که وی با دعا در صدد بیان معارف دین بودند مردم فیض هم نشینی را درک نکردند ، در سال هایی که امام موسی کاظم در زندان بودند هیچ کس مشتاق دیدار امام نبود و واکنشی نشان نمی دادند.

 در زمان غیبت نیز می توان از وجود امام بهره ها برد . برکات امام در زمان غیبت نیز جاری است همچنانکه حضرت یوسف در زمان ناشناسی خدمات بسیاری انجام می داد . بعضی فواید مختص به حضور (ظاهری) اوست زیرا فایده آن به نفس وجود حضرت باز می گردد اما فوایدی که حاصل رفتار و عملکرد امام است چه در زمان حضور و چه در زمان غایب بودن همیشه جاریست . امام حجت زمین و موجب بقاء نوع بشر و تمام هستی است او در همه حال به هدایت و راهنمایی مردم می پردازد حفظ و بقاء دین وابسته به وجود حجت در روی زمین است و زمین هیچگاه از حجت الهی خالی نخواهد شد و تمامی این فوائد در زمان غیبت نیز جاریست .

خوشا به حال کسانی که در کلاس انتظار یک جمعه هم غایب نبودند !